Ένα τρελό εικοσιτετράωρο. Το γράφω γιατί δεν το πιστεύω ο ίδιος.
Υπάρχουν δυο εκδοχές. Ή απομονώθηκα υπερβολικά με τη γραφή κώδικα και δεν καταλαβαίνω πια τον κόσμο γύρω μου ή ο κόσμος τρελάθηκε.Θα σας περιγράψω τι μου συνέβη σε περίπου 24 ώρες.
Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να αγοράσω κρυμμένη κάμερα και να ανεβάζω έτσι αμοντάριστα βίντεο στο youtube τι γίνεται στην καθημερινή μου τριβή με καταστήματα, υπηρεσίες κτλ. Τα σχόλια θα είναι δικά σας.
Για μια υπόθεση που δεν θέλω να αναλύσω σε βάθος χρειάζομαι μια υπηρεσία. Παίρνω τηλέφωνο στην τηλεφωνική γραμμή που δίνουν (hotline) και μου λένε ότι αρμόδιο κατάστημα για μένα είναι το τάδε. Πηγαίνω λοιπόν το πρωϊ και έξω από τα γραφεία της υπηρεσίας (στο διάδρομο) περιμένει μια "κυρία". Με ύφος σωματέμπορα και καμπούρα από το υπερβολικό βάρος των όσχεων μας ρωτάει αν έχουμε ραντεβού. Της λέω με στέλνουν από την τηλεφωνική γραμμή και πέρασαν και τα στοιχεία μου συμπληρώνοντας μια πρώτη αίτηση.
Με κοιτάει με ύφος "μη σου μαμήσω" και μου λέει "τράβα αριθμό". Τραβάω λοιπόν αριθμό. Τρια λεπτά μετά από αυτό και αφού με είδε να τραβάω αριθμό με ρωτάει "με ραντεβού ήρθατε;", όχι κυρία μου σας εξήγησα. Μπαίνω στο γραφείο, η συνεργάτης μένει έξω. Την ρωτάει και εκείνη 2-3 φορές "με ραντεβού είστε;". Απαντάει στην ίδια ερώτηση 3 φορές.
Στο γραφείο που μόλις μπήκα. Ένας ουρακοτάγκος με κοιτάει με ύφος επίσης μη σου γαμήσω. Ευγενικά της λέω τι θέλω και μου λέει λάθος είσαι πάνε στο γραφείο τάδε οδό. Αυτό είναι αρμόδιο. Το βουλώνω.
Επόμενη μέρα. Πάω στο άλλο γραφείο. Πάλι έξω από τα γραφεία στο διάδρομο μια "κυρία" ξερακιανή από το πολύ κάπνισμα με τουλάχιστον καμιά δεκαριά τικ. Αγενέστατα ρωτάει που πάμε. Της απαντάμε. Σκύβει 90 μοίρες και κοιτάει τα παπούτσια μου. Κοινά αθλητικά είναι. Λέω φωναχτά στα Ελληνικά "τι άτομα βάζουν να δουλεύουν εδώ ρε πούστη μου".
Εδώ πιο άτυχος. Το μαγαζί δούλευε μέχρις τις 11.30. Ναι, υπερκόπωση στο γερμανικό δημόσιο. Είχα τον αριθμό 171. Στις 11.15 ήταν στο 140. Φεύγω και από εκεί. Η δουλειά μου δεν έγινε.
Μετά πάω στην Deutsche Bank γιατί είχα μια απορία. Είναι μια μεγάλη κυρία μπροστά μου. Μου λέει πέρασε αγόρι μου περιμένω κάτι. Λέω ευχαριστώ πολύ κυρία μου. Προχωράω, στο δεύτερο γκισέ μια μούμια που μου λέει με ύφος νταβατζή σε παρακμιακό μπουρδέλο "δεν το βλέπεις ότι δουλεύω"; Γυρνάω πίσω και μιλάω με την καλή κυρία. Πετάγεται η υπάλληλος του δεύτερου γκισέ και αρχίζει να λέει για κάτι το οποίο δεν είπαμε με την καλή κυρία. Πετάγεται αυτή τη φορά η ευγενέστατη γιαγιά (Γερμανίδα) και λέει παιδί μου δεν μιλάμε για σένα. Γυρνάω και γω και της λέω τι πετάγεσαι αφού μιλάμε για κάτι μεταξύ μας. Φεύγω από το κατάστημα γιατί θα πλάκωνα στις σφαλιάρες και τις δυο στους γκισέδες.
Πάω σε άλλο υποκατάστημα της Deutsche Bank. Στην υποδοχή ένα μπουλντόγκ το οποίο θαρρώ από μέσα το είχαν δεμένο για να μην δαγκώνει κόσμο. Τι θέλετε λέει με μισοθυμωμένο ύφος. Της λέω τι θέλω και με παραπέμπει σε άλλη.
Πηγαίνω στην άλλη. Πόσα χάπια είχε πάρει η κοπέλα μαλάκα μου. Χοροπηδηχτή και τραγουδιστή λες και κέρδισε το τζόκερ πριν κάνα τέταρτο. Να είναι καλά αλλά δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει. Μου έδωσε ένα τηλέφωνο και ένα email.
Παίρνω το τηλέφωνο. Δεν λειτουργεί και αυτόματα παραπέμπει στην Hotline της Deutsche Bank. Μια φωνή γκόμενας στην άλλη άκρη. Τη ρωτάω αν μπορεί να με εξυπηρετήσει για το τάδε πρόβλημα ή πρέπει να πάω στο υποκατάστημα της γειτονιάς που είπα φαντάζομαι θα είναι κλειστό τέτοια ώρα. Τι ήθελα και το είπα το "κλειστό". Με ύφος απατημένης γκόμενας από παρτούζα μου λέει "φυσικά και είναι κλειστό το υποκατάστημα. Τέσσερις είναι δεν το ξέρεις;" και μου το κλείνει στη μούρη!
Αυτά μέσα σε 24 ώρες. Όχι δεν ήμουν εριστικός, ούτε επιθετικός, ούτε εκνευρισμένος. Το αντίθετο μάλιστα. Τελευταία με το κόψιμο του τσιγάρου έχω 67 σφυγμούς και υπερβολικά χαμηλή πίεση για μένα. Άρα προς το κοιμισμένος είμαι.
Διαλύεται ο κοινωνικός ιστός; Τι διάολο πάει τόσο στραβά σε αυτή τη χώρα; Τι έχουν πάθει όλοι;